Eisenhower Residence
Eisenhower Residence
Op en onder het Generaal Eisenhowerplein komen verschillende openbare vervoerstromen samen, namelijk de trein, tram en bus. Hoewel het een plein genoemd wordt is het eigenlijk niet veel meer dan een verbreding in de Sir Winston Churchilllaan met in het midden een tram- en bushalte. Het plein is in 1996 aangelegd na de oplevering van de treintunnel. De aangrenzende bebouwing stamt uit de daaropvolgende jaren. Een van de meest opvallende verschijningen aan het plein is de enigszins mediterraans aandoende witte flat aan de oostkant, welke is voorzien van de luxe naam Eisenhower Residence. Dit in 2006 opgeleverde gebouw is ontworpen door Rietveld Architects. De oprichter van dit bureau is fervent aanhanger van De Stijl en dit probeert hij te verwerken in zijn hedendaagse architectuur. Vanwege de naam en stijl lijkt het alsof we te maken hebben met een nazaat van de wereldberoemde Gerrit Rietveld, wiens huis in Utrecht is benoemd tot werelderfgoed. Dit is hier niet het geval. De gelijkenis in naam berust hier louter op toeval. Uitgehouwen vraagtekens In het ontwerp van Eisenhower Residence zijn twee belangrijke stedenbouwkundige uitgangspunten gehanteerd. Ten eerste markeert het gebouw de toegang tot de Plaspoelpolder vanuit het station. Een cirkelvormig plein moet de bezoekers vanuit het station begeleiden naar het doorsteekje naar de Lange Kleiweg. Op de begane grond en eerste etage sluit Eisenhower Residence aan op deze cirkel, waarna het gebouw vloeiend overgaat in de Sir Winston Club. Ten tweede sluit het gebouw aan op de stedelijke wand die in het begin van de 21e eeuw tot stand is gekomen aan de Sir Winston Churchilllaan. Om extra ruimte te creëren is het gebouw vanaf de tweede etage over het cirkelvormige plein gebouwd. De dragende kolommen op het plein worden in hetzelfde ritme voortgezet in het gebouw. Deze zijn van achter de glazen gevel goed zichtbaar.
Eisenhower Residence en het station
Eisenhower Residence is veertien lagen hoog, waarbij de onderste twee zijn gereserveerd voor een kantoor en de bovenste twaalf voor woningen. Bijzonder zijn de grote vierkante openingen die telkens per drie woonlagen zijn gemaakt in de witte bakstenen gevel. Hierbinnen zijn de raamopeningen en balkons van de aangrenzende woningen geclusterd. Alle balkons hebben sowieso een open hoek of een dubbele hoogte, wat resulteert in een regelmatig patroon van uitgehouwen vraagtekens. De gezamenlijk entree voor de woningen is erg fraai. In de hal komt het op De Stijl geïnspireerde ontwerp het meest tot zijn recht. Naast wit zijn de primaire schilderkleuren rood, geel en blauw toegepast voor afzonderlijke muurvlakken. Het is zo net alsof je een schilderij van Mondriaan binnentreedt. Stanislascollege In de jaren na de bouw van de treintunnel is getracht een stedelijke omgeving rond de stationsingang te creëren. Eisenhower Residence was het laatste grote bouwproject aan het plein. Sindsdien zijn geen grote wijzigingen meer aangebracht in de omgeving. Gevolg is een ietwat vreemd stadslandschap waar gebouwen afwisselend met de voor- en achterkanten op de Winston Churchilllaan zijn gericht. Een gebouw als Eisenhower Residence verdient een waardige tegenhanger aan de overkant van de laan, maar moet het vooralsnog doen met de achterkant van het Stanislascollege. Gepubliceerd in Rijswijks Dagblad: 30-03-2020